Het is een miezerige zaterdagmiddag. Ik loop een beetje in het
huis te rommelen met een paar speakers die ik al een jaar geleden
wilde ophangen, maar op de een of andere manier is het er niet van
gekomen. Als ik op een stoel sta met de speaker boven mijn hoofd,
het snoer in mijn mond en een oog dicht geknepen omdat ik dan beter
het haakje kan zien waar de speaker aan moet hangen, gaat de bel.
Ik denk eerst laat maar bellen want na een jaar ben eindelijk zo ver
dat ik de box op de daartoe bestemde plaats kan hangen.
Als ik de boel nu op de grond leg en er staat een vriendje voor de
deur die vraagt of ik mee ga een gezellig pilsje drinken ben ik zo
weer een jaar verder.
Ik blijf dus uit allemacht proberen het gaatje in het haakje te
krijgen.
De onbekende aan de voordeur geeft niet op en laat de bel nu luid
lang en duidelijk door het huis klinken. Zweetdruppels verschijnen
op mijn voorhoofd en mijn handen beginnen te trillen. Ik voel dat de
stoel waar ik op sta langzaam de verkeerde kant op begint te
schuiven.
Met een laatste krachtsinspanning til ik de box boven mijn hoofd en
geef hem een zetje in de hoop dat hij zal blijven hangen. De stoel
valt om en ik lig in no-time languit op de grond. Even later komt de
box naar beneden en vallen de stukken kalk op mijn hoofd.
De bel gaat voor de derde keer en ik krabbel langzaam overeind.
Verdoofd loop ik naar de voordeur en doe die open. Ik sta oog in oog
met een onbekende vrouw die een collectebus voor mijn neus houdt.
'Heeft u nog een kleinigheidje over?' vraagt ze beleefd.
Ik kijk haar aan en veeg de stukken kalk uit mijn haar.
Het is een gezamenlijke actie zegt ze en laat mij een folder zien .
Ik blijf stukken muur uit mijn haar vegen en de dame haalt een
papiertje te voorschijn met haar pasfoto er op.
Ik zie dat ze rondom bevoegd is te collecteren en vertel haar dat ik
even naar binnen moet om wat geld te halen.
Even later kom ik terug met honderd gulden in mij hand.
'Ik heb niet kleiner. Kunt u wisselen?' vraag ik.
Ze kijkt me wat ongelovig aan.
'Het is echt geen smoes' zeg ik. 'Vroeger heb ik ook wel eens langs
de deuren gelopen voor een goed doel en dan had je er altijd van die
mensen bij die erop een goedkope manier vanaf wilden komen. Geen
cent te makke, maar wel een briefje van honderd voor je neus houden
en vragen of je kunt wisselen.'
'Ik geloof u wel 'zei de mevrouw.'maar ik kan niet wisselen.'Zal ik
over een uurtje terug komen?'
Doe dat maar niet 'antwoord ik.'Ik ben net bezig met een
akoestische klus en die wilde ik vanmiddag nog even afmaken.
'Kom ik dan ongelegen?'vraagt ze.
'Nee hoor' zeg ik. Toen u aanbelde, stond ik net met een speakerbox
op een stoel, de hele boel is naar beneden gevallen, er zit een gat
in de muur mijn haren zitten vol kalk en het is een ravage in de
kamer...Verder valt het wel mee.'
'Wat spijt me dat nou' zegt ze verschrikt. 'Zal ik even helpen met
opruimen?'
Even later staat ze met de stofzuiger in de hand in de kamer terwijl
ik bezig ben de resten van de speakerbox te verzamelen.
Een kwartier later drinken we samen een kopje thee en bij de deur
geef haar een paar Cd’s waar zij wel van houdt en ik niet.
Mijn vriendin komt een uur later thuis met twee boodschappentassen
vol huishoudelijke artikelen.
'Heb je vanmiddag nog wat leuks gedaan?'vraagt ze.
'Nou nee' zeg ik. 'Een schilderijtje ophangen en verder niets
bijzonders. Ze kijkt naar de muur en zegt verbaasd 'Wat een rare
plek voor een schilderij. Daar zou je toch die speakerbox ophangen.'
'Dat is waar ook' roep ik verbaasd.
'Doe dat nou een keer' zegt ze lief. 'Jij bent zo handig, dat heb je
in een kwartiertje voor elkaar.'
'Zal ik jou een lekker kopje thee inschenken?' vraag ik en loop
fluitend naar de keuken.
Rij en hang voorzichtig,denk aan mij