Brussel

'Is dat nieuw?' riep de vrouw die aan een tafel naast ons zat.
'Wat bedoel je?' vroeg haar man verbaasd.
'Die salade met reepjes gebakken spek die je net hebt besteld' antwoordde ze.
'Wat is daar mee?'
'Wat is daar mee?' herhaalde ze verbaasd. 'Je loopt thuis al jaren te gillen dat je geen gebakken spek lust omdat je dan last van je maag krijgt en we zijn nog niet in België of je bestelt het op je salade…
Krijg je opeens een tic omdat je in het buitenland zit…'
Na een korte pauze waarin je hem bijna kon horen denken hoe hij zijn lang weekend Brussel in een mooi hotel,
inclusief ontbijt en kerstsfeer kon redden, zei de man terwijl hij aan zijn glas wijn nipte,
'Twee maanden geleden toen we bij je moeder aten zat er ook gebakken spek in de zuurkool, schatje. Dat heb ik ook gegeten. Moet je nog wat drinken?'
Ze gaf hem geen antwoord en omdat hij, waarschijnlijk door de jaren wijs geworden wist dat een plasje alcohol de avond misschien nog zou kunnen redden, vulde hij met een glimlach haar glas.
Toen de salade met gebakken spek voor haar man op tafel stond en hij met genoegen zijn eerste hap had verwerkt, haalde zij demonstratief haar neus op. De stilte die volgde bij mijn buren was zo hevig dat ik heel zachtjes met mijn mes en vork aan de slag ging want onze tafeltjes stonden, naar oud Brussels gebruik, heel dicht bij elkaar.
'Dat was lekker' zei de sla-eter tien minuten later.
'En.. weer eens wat anders dan rode bietjes of appelmoes, schat.'
Dit had hij dus niet moeten zeggen. Een gesprekje over het weer, de smaakvolle inrichting van het restaurant of de kerstetalages van de Belgische hoofdstad hadden het lang weekeinde nog tot iets moois kunnen maken, maar er zijn bij echtelijke twisten grenzen en die waren nu ruimschoots overschreden.
Zij keek hem venijnig aan, graaide het tasje onder haar stoel vandaan en stond op.
'Waar ga je naar toe?' vroeg hij.
'Naar de kamer' antwoordde ze. 'Ik heb geen trek meer. Welterusten…'
Toen ze weg was keek hij een paar minuten strak voor zich uit en zei toen tegen mij.
'Ik hoop niet dat ik jullie etentje heb bedorven.'
'Welnee' zei ik 'dat komt in de beste families voor. Als ik jou was, zou ik maar gauw naar boven gaan want anders zit je twee dagen in de ellende.''
'Die blijft minstens een week boos' mompelde hij.
'Ben je gek' zei mijn vrouw. 'Je moet een beetje op haar gevoel werken.'
'Hoe zou ik dat onder deze omstandigheden moeten doen?' Vroeg hij.
'Acute buikkramp' fluisterde ze zacht. 'Dan krijg je eerst te horen dat je maar geen spek had moeten eten en een half uur later ga je zogenaamd overgeven. Je kent die truckjes wel van vroeger als je niet naar school wilde. Vooral veel geluid maken. Succes!'
De volgende morgen zaten ze samen in de ontbijtzaal.
'En?' vroeg ik toen hij even alleen zat omdat zij haar bordje voor de tweede keer vulde bij het buffet.
'Goeie tip', antwoordde hij 'maar ik barst van de honger want ik mag alleen maar slappe thee van haar drinken.'

Rij en spek voorzichtig, denk aan mij,

Will

<< terug