WILL WIL WEL

(Toespraak tijdens afscheidsdiner Bart van Leeuwen.)

Beste Bart Van Leeuwen,

In mei 1973 kwam je bij Veronica in dienst als een jonge hond die zo nodig radioprogramma's wilde maken. Ik was daar zeer verheugd over want tot het moment dat jij bij ons kwam werken was ik de 'jongste bediende' en kreeg ik bij alles wat ik deed, de wind van voren. Toen jij kwam, was dat afgelopen en werd jij de piespaal.
Je zag er in die dagen niet uit. Lang vet haar, verkeerde kleren en een pakje halfzware shag in de borstzak van je overhemd en je was nog eigenwijs ook. Gelukkig had je wel een hele mooie warme stem en daar ging het tenslotte om.
Na een paar maanden was je ingeburgerd en hoorde je bij het zootje ongeregeld dat in die dagen radio maakte zoals het hoort.
Toen Veronica aan land ging en ik via allerlei omzwervingen weer bij bij jullie terug kwam, was jij inmiddels opgeklommen tot 'chef weet ik veel'. Of het daar aan ligt dat ik nooit promotie heb gemaakt, weet ik niet, maar laat ik je een ding zeggen je was streng doch rechtvaardig.
Wat me wel van het hart moet is het feit dat je altijd liep te zeuren over je lijn. Een van je hobby's is koken en dat doe je zo goed, dat het kiezen of delen wordt als je weer eens zo'n lekker potje hebt klaar gemaakt. We hebben daar uren over gepraat, maar ik vrees dat je daar je hele leven een probleem mee zult hebben. Bovendien heb je nooit zoetjes bij je en dat zegt genoeg.
Er zijn trouwens nog een aantal dingen die mij de afgelopen jaren dwars hebben gezeten.
Die uitgeslapen kop van je als ik 's morgens tussen zeven en negen uur een programma met je moest presenteren...
Ieder normaal mens zit met dikke wallen onder zijn ogen voor zich uit te staren en kan nauwelijks een woord uitbrengen maar mijnheer van Leeuwen is de vrolijkheid zelve, maakt kwinkslag na kwinkslag en leest het nieuwsoverzicht met de meest verschrikkelijke namen foutloos op.Tussendoor was je zelfs in staat Ad Bouman onder de mensen te krijgen...
Dat er na zo'n uitzending een puinhoop in de studio ligt waar je met een polsstok nauwelijks overheen komt en dat jij die peuken, plukken tabak, papieren, koffiebekertjes en halve krentenbollen, niet opruimt vergeef ik je van harte.
Ik zal je trouwens missen als we op locatie gaan. Wie gaat er nu met Adje en mij door tot vier uur 's nachts en zegt dan heel voorzichtig we moeten er om zes uur uit jongens laten we maar naar bed gaan.
Wie zet mijn ontbijtje voor de microfoon als ik dan een paar uur later met het programma begin.
Welke coördinator radio twee zal in de toekomst zijn kamer beschikbaar stellen als er een foutje is gemaakt door de een of andere organisator.
En wie zal zich gaan bezighouden met de kleding die we tijdens zo'n toer moeten dragen, maar nooit aantrekken.
Waar komen dit jaar alle onderwerpen vandaan die in de plaatselijke bladen staan en worden gebracht als wereldnieuws.
En wie praat met burgemeester, sluiswachters, bierbrouwers, hondenfokkers en al die andere mensen die met rode vlekken in hun nek van de zenuwen voor de microfoon zitten en dan toch nog een leuk verhaal vertellen.
Kijk Bart, het zal allemaal wel weer op zijn pootjes terecht komen want het leven gaat door, maar het zal wel even wennen zijn.
Ik moet er niet aan denken dat ik morgen op de zaak kom en opeens achter een heel schoon bureau zit waar al die troep van jou niet meer op ligt. Dat ik u gewoon onze komputer kan gebruiken omdat jij er niet de godganse dag met een sjekkie in je mondhoek achter zit, dat ik nooit meer op mijn donder krijg omdat ik de alarmschijf niet heb gedraaid en dat je voor de zoveelste keer aan mij vraagt of ik niet een leuk spelletje kan bedenken.
Het zal allemaal wel slijten, maar ik wil je wel zeggen dat ik een ontzettend goede collega en radio-gek zal missen en ik ben niet de enige.
Nou ja, je moet het zelf maar weten.Voorlopig zit je zeven dagen in de week achter de microfoon en zo hoort het ook.
Maak er wat van .

Rij en afscheid voorzichtig,denk aan mij.

Will

<< terug