In mei 1973 kwam je bij Veronica in dienst als een jonge hond die
zo nodig radioprogramma's wilde maken. Ik was daar zeer verheugd over
want tot het moment dat jij bij ons kwam werken was ik de 'jongste
bediende' en kreeg ik bij alles wat ik deed, de wind van voren. Toen
jij kwam, was dat afgelopen en werd jij de piespaal.
Je zag er in die dagen niet uit. Lang vet haar, verkeerde kleren en
een pakje halfzware shag in de borstzak van je overhemd en je was nog
eigenwijs ook. Gelukkig had je wel een hele mooie warme stem en daar
ging het tenslotte om.
Na een paar maanden was je ingeburgerd en hoorde je bij het zootje
ongeregeld dat in die dagen radio maakte zoals het hoort.
Toen Veronica aan land ging en ik via allerlei omzwervingen weer bij
bij jullie terug kwam, was jij inmiddels opgeklommen tot 'chef weet ik
veel'. Of het daar aan ligt dat ik nooit promotie heb gemaakt, weet ik
niet, maar laat ik je een ding zeggen je was streng doch rechtvaardig.
Wat me wel van het hart moet is het feit dat je altijd liep te zeuren
over je lijn. Een van je hobby's is koken en dat doe je zo goed, dat
het kiezen of delen wordt als je weer eens zo'n lekker potje hebt
klaar gemaakt. We hebben daar uren over gepraat, maar ik vrees dat je
daar je hele leven een probleem mee zult hebben. Bovendien heb je
nooit zoetjes bij je en dat zegt genoeg.
Er zijn trouwens nog een aantal dingen die mij de afgelopen jaren
dwars hebben gezeten.
Die uitgeslapen kop van je als ik 's morgens tussen zeven en negen uur
een programma met je moest presenteren...
Ieder normaal mens zit met dikke wallen onder zijn ogen voor zich uit
te staren en kan nauwelijks een woord uitbrengen maar mijnheer van
Leeuwen is de vrolijkheid zelve, maakt kwinkslag na kwinkslag en leest
het nieuwsoverzicht met de meest verschrikkelijke namen foutloos
op.Tussendoor was je zelfs in staat Ad Bouman onder de mensen te
krijgen...
Dat er na zo'n uitzending een puinhoop in de studio ligt waar je met
een polsstok nauwelijks overheen komt en dat jij die peuken, plukken
tabak, papieren, koffiebekertjes en halve krentenbollen, niet opruimt
vergeef ik je van harte.
Ik zal je trouwens missen als we op locatie gaan. Wie gaat er nu met
Adje en mij door tot vier uur 's nachts en zegt dan heel voorzichtig
we moeten er om zes uur uit jongens laten we maar naar bed gaan.
Wie zet mijn ontbijtje voor de microfoon als ik dan een paar uur later
met het programma begin.
Welke coördinator radio twee zal in de toekomst zijn kamer
beschikbaar stellen als er een foutje is gemaakt door de een of andere
organisator.
En wie zal zich gaan bezighouden met de kleding die we tijdens zo'n
toer moeten dragen, maar nooit aantrekken.
Waar komen dit jaar alle onderwerpen vandaan die in de plaatselijke
bladen staan en worden gebracht als wereldnieuws.
En wie praat met burgemeester, sluiswachters, bierbrouwers,
hondenfokkers en al die andere mensen die met rode vlekken in hun nek
van de zenuwen voor de microfoon zitten en dan toch nog een leuk
verhaal vertellen.
Kijk Bart, het zal allemaal wel weer op zijn pootjes terecht komen
want het leven gaat door, maar het zal wel even wennen zijn.
Ik moet er niet aan denken dat ik morgen op de zaak kom en opeens
achter een heel schoon bureau zit waar al die troep van jou niet meer
op ligt. Dat ik u gewoon onze komputer kan gebruiken omdat jij er niet
de godganse dag met een sjekkie in je mondhoek achter zit, dat ik
nooit meer op mijn donder krijg omdat ik de alarmschijf niet heb
gedraaid en dat je voor de zoveelste keer aan mij vraagt of ik niet
een leuk spelletje kan bedenken.
Het zal allemaal wel slijten, maar ik wil je wel zeggen dat ik een
ontzettend goede collega en radio-gek zal missen en ik ben niet de
enige.
Nou ja, je moet het zelf maar weten.Voorlopig zit je zeven dagen in de
week achter de microfoon en zo hoort het ook.
Maak er wat van .
Rij en afscheid voorzichtig,denk aan mij.