Een vriend van mij is net terug van een vakantie .Hij heeft twee
keer twaalf uur gevlogen, loopt krom van de te krappe
vliegtuigstoelen, heeft last van zijn darmen omdat hij ergens in de
oriënt een verkeert hapje naar binnen heeft gewerkt en moet op zijn
buik slapen vanwege een rugblessure die hij heeft opgelopen toen de
olifant waar hij op zat, bokkenspongen maakte.
'Hoe was het bij jullie?'vroeg hij door de telefoon, een half uur
nadat hij thuis was.
'Prachtig 'antwoordde ik.'Af en toe een beetje te warm maar we
hebben een geweldige zomer...'
'Is er nog wat gebeurd?' vroeg hij. Ik heb geen Nederlandse krant
gezien.'
'Nee' zei ik na een korte stilte.'Ze hebben mijn autoradio in
Amsterdam gejat, maar dat was mijn vijfde al en dat hebben we in
familiekring met een dineetje gevierd.'
'Heb je al een nieuwe gekocht.'
'Nee, ik heb zangles genomen dan kan ik me onderweg zelf vermaken.'
De portable telefoon heeft definitief zijn intrede gedaan in het
leven van de man die weet wat hij wil en zich in zijn drukke
werkzaamheden niet laat storen door dat ene moment dat hij
bereikbaar moet zijn en met twee kwartjes in zijn hand naar de
telefoon moet lopen al hij gepiept is .Als wij op dinsdagavond bij
elkaar komen om tijdens een etentje de locatie-uitzending van de
volgende dag door te nemen, liggen er minstens zeven portable
jongens op tafel. Chiel van Praag spant de kroon met deze gekte. Er
wordt beweerd dat hij niet naar het toilet gaat zonder zijn
telefoon.
Toen hij vanavond tijdens het eten een collega die schuin tegenover
hem zat belde en vroeg of hij de aardappels wilde doorgeven heb ik
hem spontaan het nummer van de stichting correlatie gegeven. Het zou
toch zonde zijn als een gewaardeerde collega door zijn draagbare
telefoon geestelijk naar de knoppen zou gaan.
Herman Baakman de brokkenpiloot die mijn willmobiel bestuurt
heeft het eindelijk voor elkaar gekregen dat ik in het water terecht
ben gekomen. Watertrappelend heb ik mijn programma kunnen afmaken en
met behulp van de reddingsbrigade hebben we Harry de gokmachine
kunnen redden .
Het is dus nog vrij goed afgelopen, maar ik moet nog drie
uitzendingen met die idioot op pad en ik weet zeker dat hij de
komende weken een boom tegenkomt waar hij niet omheen kan. Ik heb
net een reis en kredietbrief in de zoom van mijn spijkerbroek laten
naaien .Dan weet ik in ieder geval zeker dat in thuis kom.
Vroeger had je bij Veronica hooguit een keer per jaar een
afscheidsfeestje van een collega die ergens anders ging werken maar
tegenwoordig is het bijna iedere week raak.
De afdelingen borrelnootjes, warme hapjes en vloeibare
versnaperingen maken overuren en er is weer genoeg plaats op het
parkeerterrein. Zou er dan iets aan de hand zijn?
Ik vond vanmorgen een brief in mijn postvak van een mij onbekende
mijnheer die mij vroeg of ik zijn bruiloft wilde opluisteren door
aanwezig te zijn bij het diner.
'Misschien is het wel iemand die jou kent van vroeger' zei mijn
vriendin toen ik haar thuis de uitnodiging liet lezen.
''Je weet hoe je bent met namen .Die vergeet je nog wel eens. Waarom
bel je niet even Het nummer staat in de brief.'
De man was zeer verrast toen ik hem aan de lijn had. Hij was geen
kennis uit mijn verleden, geen leverancier die mij ooit korting had
gegeven en we hadden niet samen in dienst gelegen. Hij was gewoon de
vader van de bruid.
'Waarom wilt u eigenlijk dat ik kom eten?' vroeg ik.
'Omdat het anders niks wordt' antwoordde hij. 'De familie van de
andere kant is een duf zooitje en ik hou van gezelligheid.'
'En daar moet ik voor zorgen?'
'Ja, af en toe een grapje en een geintje dan komen we er wel door.
Kan ik op u rekenen?'
'Nee' zei ik 'Ik ben bezet.'
'Hoezo?'
'Omdat ik op die avond net aan het oefenen ben voor mijn eigen
bruiloft .We gaan dan een proefrit maken met drie taxi's naar het
stadhuis.
Rij en familie voorzichtig, denk aan mij